Afscheid nemen. Nooit leuk.

Met pijn in mijn hart neem ik afscheid. Afscheid van Tina, medevrijwilligster en maatje, afscheid van de lieve docenten van wie ik zo veel over Cambodja en de taal heb geleerd, afscheid van de inwoners van Chhuck die altijd zo vriendelijk lachen en Bye roepen als ze Hello bedoelen, afscheid van de kinderen, het huis, de geweldige natuur, de lieve lieve familie in Baca-villa.. Maar het meeste van al neem ik afscheid van Cambodja. Een land dat me veel heeft gedaan en gegeven. Een land waar ik aan ben verknocht en een land dat ik hopelijk niet voor de laatste keer bezocht heb. Ja, een laatste blik om me heen en een traan die valt. Wie had dat gedacht toen ik hier een maand geleden binnenstapte.

Afgelopen week was een bewogen week waarin ik ontzettend veel heb meegemaakt. Allereerst was er zondagavond het tweede gedeelte van de bruiloft; het bruiloftsfeest. Maar eerst stonden Tina en ik voor dag dauw op (4.00) om de zonsopgang te bekijken bij Ankor Watt. Één van de beroemdste tempels van Cambodja. Prachtig was dat, wel vroeg, maar ook heerlijk omdat het nog lekker cool was. De tuktukchauffeur bracht ons naar verschillende andere tempels en rond 1 uur waren we kapot maar voldaan. Op weg naar de tuktuk om naar het hostel te gaan kwamen eropeens van achter mij beesten aangerend en werd mijn tas met bananen/ananas uit mn hand geratst. WAT?? Apen dus! Ik schrok me echt het apelazerus! Snap nu ook waar dat vandaan komt;) Na een powernapje en wat getut was het zover, om 6 uur vertrokken 4 nederlandse blonde meiden in jurkjes (was lang geleden) opweg naar een Cambodjaanse bruiloft. Dit houdt in: zitten aan tafel en... eten en drinken maar!!! Haha. Ondertussen kennen we al wat woorden dus probeerden we met de dames aan onze tafel te converseren. Is wel oppassen geblazen, want één verkeerde letter en je zegt ‘zullen we seks hebben’ in plaats van ‘proost’. (pol moj of pol mol)
Later op de avond begon het dansen in een kring op Cambodjaanse muziek. Fantastisch!!! Rond half 11 was bijna iedereen vertrokken en besloten we om samen met de docenten naar de ‘Hiphop Club’ te gaan. Dit was eigenlijk een kleine diskotheek zoals we die in Nederland kennen met westerse muziek waarvan de tekst vaak Khmer was. Jullie begrijpen, ik heb heerlijk gedanst en me prima vermaakt.

Maandagochtend weer vroeg naar Chhuck en Tina en ik waren de hele dag aan het nagenieten van de dag ervoor. ’s Middags ging in met Cheng mee met de voedselronde. Bij de laatste familie had hij al de vorige keer verteld dat de man niet kon werken vanwege zijn rug. Nu zag ik de man en mijn hart brak! Zijn rug liep gewoon horizontaal en hij moet constant zijn hoofd 90° omhoogliften. Wat erg om zo altijd rond te moeten lopen! ’s Avonds nodigde Cheng ons uit om mee te gaan naar een housewarmingparty in het dorp. Daar aangekomen bleek dat het huis nog in de stijgers stond, nouja.. daar snapte ik niets van. Nu al een feest geven was blijkbaar voor goodluck. In een cirkel stonden de jongens en mannen te dansen en ze gingen helemaal los! Fantastisch. De vrouwen stonden ernaast toe te kijken. Hoezo omgekeerde wereld. Die mensen staarde ons allemaal aan en vonden het volgens Cheng super leuk dat we er waren. Ik heb vooral veel Cambodjanen nagedaan en gedanst als een echte Cambodjaan.

Woensdag was iets minder leuk hieronder mijn verhaal daarover dat ik eerder deze week schreef:
Zittend in een stoel in Baca-villa met mijn been omhoog denk ik na over mijn tijd in Cambodja.
Gebruiken zijn hier zo ontzettend anders dan wij hier gewend zijn. Pijn en huilen hebben hier een
andere waarde/ betekenis. Op het schoolplein staan regelmatig kinderen keihard te janken, niemand schijnt dat bijzonder te vinden of schenkt daar aandacht aan. Het huilende kind wordt voorbij gelopen en stopt vanzelf wel. Zo speelde ik gister voetbal met zo’n 20 kids. Hardstikke leuk, alleen maar achter de bal aanrennen en een trap ertegen. Geen teams, geen doelen. Tijdens mijn laatste sprint wilde ik nog even die bal afpakken van dat kind dat de hele tijd zo snel was. Helaas. Onregelmatige grond en een verkeerde stap zorgde ervoor dat mijn knie in plaats naar voor, naar achter knikte. Een helse pijn. Als een voetballer lag ik op de grond het uit te schreeuwen van de pijn en om me heen verzamelde zich een groep van kinderen en docenten. De kinderen lachten af en toe een beetje, maar stonden er vooral heel verbaasd bij. Geen ‘hoe gaat het’ of ‘doet het pijn’ nee, staan en kijken. De docenten en Tina vroegen wat er was gebeurd en of ik mijn been kon strekken. Dat kon gelukkig, maar niet zonder pijnscheuten. Niemand onderneemt actie, alles is up to me. Samen met Tina, Lous en Cheng naar de Health care. Ik wist dat er niets gebroken was, alleen een flinke klap op mijn banden/spieren onder mijn knieschijf.. Ik kon alleen écht niet op mijn been staan en dat vond ik geen prettig idee. Toch maar naar een Nederlandse dokter in Siem Reap gegaan en die heeft het verbonden. Conclusie: rust.. Net tijdens mijn laatste week hier. Balen!! Gelukkig nam de pijn elke dag een beetje af en kon ik zaterdag weer lopen, alleen nog niet zo ver buigen. Komt hopelijk snel weer;) Als eigenwijsje ben ik toch de volgende dag (vrijdag) weer naar Chuck teruggegaan om mijn laatste dagen daar door te brengen. ‘s Avonds een afscheidetentje met de docenten en de weeskinderen gehouden. Oer-en-oerhollandse pannenkoeken gebakken:)
Tja en toen was het zover.. zondagochtend mijn tas inpakken en afscheid nemen van vooral Tina die maar niet wilde dat we gingen slapen zaterdag, omdat het dan sneller zondag zou worden!;)
Nu zit ik hier in mijn hostel in Kuala Lumpur, Maleisie en wat een andere wereld!! Opeens weer een veel nettere omgeving met aangelegde natuur midden in de stad, moslims en... een taal die ik kan ‘lezen’! Ik was verward omdat ik elke keer regels las die ik niet begreep en eronder stond het dan in het Engels. Tot ik me bedacht dat ik in de vorige landen de tekens nooit had kunnen lezen, dus daar geen last van had gehad!

Nou, op naar 2 weekjes Maleisie!!