Weekje Java

Yogayakarta.
Na een 16uur durende busreis en weinig slaap kwam ik rond 8 uur ’s ochtends aan in mijn nieuwe guesthouse. Ik liep een tuin vol groene planten en bomen en vervolgens een soort huis waar een huiselijke sfeer hing. Lang na te denken hoefde ik niet, hier zou ik de komende dagen verblijven en van hieruit uitstapjes maken. Aan het ontbijt onmoette ik een Chinees koppel en een Australische vrouw met wie ik meeging naar het zilverwerkdropje Kota Gede. Rondgelopen onder de bloedhete zon, gegeten bij een lokale Warung met ontzettend lekker eten en met een Becak gereden naar de oudste Moskee in Yogya. Een Becak houdt in: een mannetje op een soort bakfiets (in de bak zit een zitje.) Heel rustig word je zo verplaatst naar de plaats van bestemming. Aan het eind van de middag waren we terug en na het avondeten dook ik vroeg mijn bed in, even wat slaap in halen.
De rest van de dagen heb ik de stad Yogya bezocht. Ja zo noemen ze dat hier en als je vraagt waar iemand vandaan komt (bv in Bali) dan komt diegene niet van Java, maar van Yogya. Haha. Er is een groot kranton (paleis van de Sultan) die dicht was toen ik daar kwam, maar ’s avonds weer zou openen. Ook zou er muziek en dans zijn, hé dat klinkt goed! Daar eenmaal terug bleek het vooral Gamelanmuziek te zijn (ehggg) en geen dans (jammer!). Gamelanmuziek is dé muziek van Indo en ik kon het na een half uur niet meer aanhoren. Verder veel rondgelopen en een leuk museum bezocht over de geschiedenis van Indonesië/Java. Leuk is dat heel veel herkenbaar is, van tv, geschiedenislessen en toch ook vanwege onze band met Indo.
Opvallend is dat de kooplui je hier 10x minder lastig vallen als op alle andere plekken waar ik ben geweest. Wel hoor je natuurlijk om de havenklap ‘transport?!’ mét bijbehorend armbewegingen die doen alsof ze een auto besturen. Daarnaast zijn er hier heel veel mannen (altijd mannen!) die je hun Batikshop in proberen te lullen en voordat ik het doorhad bevond ook ik me in een winkel waar ze je kunst aan proberen te smeren. Batik, de schilderkunst waar Java om bekend staat is het op een bepaalde manier bewerken van een doek dmv wax en verf uiteraard. Merel, een inmiddels ervaren reiziger kletste zich in recortijd naar buiten, wat echt geen makkelijke opgave is.
Één ochtend ben ik vroeg opgestaan (alweer??!) om met een tour van 5 am naar Borobudur te gaan. Een heilige beroemde, op de UNESCO world’s list of heritage site, staande buddhistise tempel, waarvan mijn moeder zei dat ze stikjaloers was dat ik erheen ging. Of dat nou is omdat er een buddha staat die gelukbrengt als je hem aanraakt, of omdat het gewoon een bijzonder gebouw is. Nou, bijzonder is het zeker. Gelezen had ik in mijn boek dat je de 3 lagen in cirkelend omhoog moest lopen om het geloof te ‘eren’. Prima, geen probleem. Dus wij met de klok mee omhooggelopen, het waren er alleen geen 3, maar 5. Huh? En ja, toen kwamen we bij het 2e gedeelte en zag ik de 3 lagen. Ooooo, verkeerde ronde gemaakt. HAHA, achja, we hebben de tempel nu wel echt van top tot teen gezien. Helaas heb ik geen extra geluk aan mijn leven mogen toevoegen. Het beeld mag niet meer aangeraakt worden omdat je ergens op moet leunen wat erosie veroorzaakt en ze willen het allemaal heel houden. Hm. Balen. ’s Avonds met de USA’er, Duitse, Italiaan en Schot van mijn tourgroepje gegeten, was gezellig uiteraard. De dag erop ging ik er in mijn eentje opuit om de andere highlight in centraal-Java de bezoeken.. Prambanan. Prambanan, een islamitische tempel, mag zich ook eervol tot een UNESCO’s world heritage site noemen en dat vind ik het ook zeker waard. Met openbaar vervoer reizen is druk en duurt lang. Leuke ervaring. Na de bezichtiging had ik nog 2,5 uur over voordat de dansvoorstelling begon die naast de tempel opgevoerd zou worden. Zo lang wachten had ik geen zin in. Dus terug en naar Yogya en het Chinesedraken festival in de stad. Samen met de USA’er en de Duitse kwamen we bij een groot podium terecht met zang en dans en karaoke! Die Chinezen en hun karaoke. Ongelofelijk. Maargoed, rond het einde stond er een familie op en liep weg. Alle Javanen stonden op en probeerden een handje te schudden. Wat? Wie zijn dat. Even later toen we langs een Warung (lokale eettent hier) liepen zagen we militaren staan. Die deelden ons, met opwinding en enigzins ingehouden pret om toch professioneel over te komen, mee dat de Sultan van Yogya daar zat te eten. Nou, ik heb hem gezien hoor. Dé Sultan! Geen idee wie het was alleen. Er zaten zoveel mannen met een rood pakje aan en zo duidelijk waren ze ook niet in hun aanwijzingen. Maar ach. Ik heb de Sultan gezien.
Toen was het vrijdag alweer tijd om die verdomde bus terug naar Bali te nemen. Lang geleden had ik mijn terug vliegticket al geboekt. Hier in Indonesië roken (vooral mannen) echt non-stop. Niet normaal. Net alsof niemand weet hoe slecht het is voor je, nee, het geeft je aanzien. Net als het hebben van lange nagels. Dat showt dat je werk doet dat niet vies is en je jezelf goed kan verzorgen. Nou, in Nederland niet gezien hoor! Ook kunnen ze hier koppelen als de beste, voor zichzelf of een ander. Dat maakt niet uit. Westers en blond, altijd goed toch! God was irritant, Robert ten Brink is daar niets bij hoor! En voor het eerst op mijn reis heb ik Nederlands gepraat met niet Nederlanders. Vooral op Java lopen er nog flink wat oude mensen rond die een woordje Nederlands praten. Fantastisch vinden ze het natuurlijk om dat te oefenen. De taal zie je ook terug in de Indonesische taal. Zoals: Gratis, knalpot (blijkbaar een onderdeel van een scooter), gordyn, asbak en wasbak. Grappig hé! :)

Eenmaal terug in Bali besloot ik mijn laatste nacht goed af te sluiten in een mooi hotel, zwembad erbij en een zonnetje misschien? Dat zat er bij aankomst helaas niet in en even dacht ik dat ik met regen aan zou komen en weer afscheid zou nemen van Bali. Gelukkig niet, want vandaag, mijn laatste ochtend schijnt de zon feller dan ooit te voren en heb ik er heerlijk van kunnen genieten na mijn duik in het zwembad. Na alle kouheidswaarschuwingen in Nederland snap je wel dat ik daar nog even extra gebruik van moest maken!
Gisteravond de laatste avond van mijn reis. Poeh hé, dat is gek! Als een echte toerist betaamd heb ik die doorgebracht met Balinezen! In mijn eentje zat ik namelijk heerlijk te genieten van mijn een-a-laatste Balineze maal toen de werknemers omstebeurt kwamen buren om te kletsen. Ook de muzikanten droegen liedjes aan me op (altijd leuk zo’n blonde meid uit Belanda die in haar eentje is) en vroegen om requests. Vooral met Yvon uit Yogya heb ik de hele avond zitten kletsen.

En dan is het zo tijd om mijn spullen te pakken, voor de laatste keer bij een Warung Nasi Champur te eten, mijn spullen te pakken en op weg te gaan. NEE. Waarom? Ik zie iedereen graag weer en zou graag weer even thuis zijn. Maar een einde breien aan deze reis. Dat wil ik niet! Helaashelaas. Zo is het leven;)

Lieve mensen. Allemaal van harte bedankt voor jullie steun, lieve berichtjes en geinteresseerdheid tijdens mijn reis. Het heeft me geholpen door moeilijke momenten en de weet dat er thuis mensen zijn waar je weer naar terug kunt gaan en je verhalen aan kunt vertellen maakt reizen alleen maar 10x leuker!! En helaashelaas komt dus ook aan mijn verhalenschrijven (voorlopig) een einde, ik hoop dat het geen te groot gat wordt in jullie leven! ;) Hihi.
Verder heb ik het zo ontzettend naar mijn zin gehad de afgelopen maanden, zoveel meegemaakt, gezien, verschillende soorten mensen ontmoet, maar.. ook weer veel zin om aan de slag te gaan en weer te gaan dansen!!!!

Heel veel liefs, een dikke kus.
Sampai Jumpa en ik zie jullie allemaal heeeeeeeeeel snel (sneller dan je denkt) weer in Nederland.

X