1e week vrijwilligerswerk

Maandag was dus nog een dagje vrij vanwege de verjaardag van de koning. Dit hield helaas voor ons niet veel bijzonders in. Alleen in Phnom Penh (hoofdstad) werd dit gevierd en ook niet heel groots, naar wat ik begreep. Ik was nog aan het bijkomen van mijn reis door Vietnam, dus een rustig dagje voor mij.

Dinsdagochtend was het zover.. half 8 ’s ochtend stond ik samen met de 3 andere vrijwilligers Tina, Esther en Wietske klaar om naar het vrijwilligershuis in Chhuk te gaan. Onderweg gestopt bij een supermarkt voor hoognodige westerse boodschappen (zoals wcpapapier:)) en de rest (groente/fruit/rijst voor een hele week eten) kochten we in bij een lokale markt. Een uur later komen we aan in Chhuck waar het vrijwilligershuis staat: een houten hut op palen, met eronder een hokje met wc. We wonen samen met 4 weeskinderen Neang (6), Noong (8), Leah (14) en Laum (16). Dat is wel even wennen zeg. Je kan geen eten of spullen rond laten slingeren want dat eten ze op. Verder zetten ze gebruikte glazen/ borden gewoon terug waar ze ze vandaan hebben (als je geluk hebt spoelen ze af met water). In het begin had ik dat niet door, maar nu was ik altijd iets af voordat ik het gebruik.

Al snel nadat we aankwamen nam Tina me mee voor een rondje door het dorp zodat ik de scholen, de pagoda en de mensen kon zien. Ik voelde me gelijk welkom, want terwijl we voorbij fietsten werd er van alle kanten door kinderen ‘hellohello’ geroepen en enthousiast gezwaaid. Ik was de hele weg bezig met het beantwoorden hiervan!:) Waar ik erg aan moest wennen was de hitte, die op het platte land nog erger was. Ook moest ik wennen aan het constant zweten en vies zijn. Door de enorme hoeveelheid stof gebeurd dat gewoon. Ik zal eerlijk vertellen dat ik in mijn leven nog nooit zo vaak mijn handen/lichaam heb gewassen en nog nooit in mijn leven heb ik me zo vies gevoeld. Tsja, dat hoort er dan dus bij...

Maar oke.. Wat ik hier de komende tijd ga doen.. Er worden op 3 scholen Engelse les gegeven door 5 docenten. Aan ons de taak om ze te ondersteunen bij de voorbereidingen van de lessen (de preparing) en tijdens de lessen er vooral voor te zorgen dat de uitspraak juist is.. Van maandag tot en met vrijdag is hetzelfde schema: 8 uur ’s ochtends begint de prepare voor de ochtendlessen aan de kleinsten, die 11.00 starten daarnaast is er om 9 uur een les aan de monniken in de Pagoda. Van 13.00-15.00 lunchpauze en 15.00 prepare voor de middaglessen die 17.00 starten. Zaterdag is gameday en spelen we van 11.00-13.00 spelletjes met kids.
Als we ‘s middags thuis komen voor de lunch is het niet even een broodje smeren en lekker hangen in de hangmat. Nee. Eerst hout hakken, vuur maken (lijkt makkelijk = het abslouut niet!), groente snijden enz en dan pas kan je beginnen.. Een uur later zit je dan met je bordje op schoot. Dan besef je je pas hoe makkelijk dat thuis is. Voor thee zet je alleen even een knopje om. Nu duurt het een half uur voordat je het water pas op kan zetten! Bij de prepare is het de kunst dat de leraren het zelf doen en jij alleen helpt waar nodig. Zij willen graag dat jij het voor ze doet, maar je moet echt alleen helpen. Ook weer een ‘wenmoment’. Het voelt aan als zo ‘weinig’ doen, maar je helpt ze en door er te zijn dwing je ze het voor te bereiden..

Communicatie is hier een stuk moeilijker. Vanwege de taalbarriere, maar ook doordat ze altijd ‘ja’ zullen antwoorden ook al weten ze het niet of snappen ze het niet. Ook is hier een ander concept kwa tijd. Alles gaat rustig (moet ook wel vanwege de warmte), no hurry, no worry is zeker iets wat hier geldt. Als je een afspraak maakt, weet je niet zeker of ze die nakomen. Het schijnt dat de leraren dit al veel beter doen dan een tijdje geleden, dus dat is wel fijn. De leraren zijn super leergierig en willen heel graag beter Engels leren.. Nadat we klaar zijn met de prepare geven we dan vaak ook nog Engelse les door ze te laten voorlezen uit een boek en ze te corrigeren/ helpen met onbekende woorden. Dat vind ik heel leuk om te doen en als je merkte dat ze vooruit gaan is dat nog leuker!!

De kinderen zijn hier ontzettend vrolijk en enthousiast. Ze begroeten je graag met ‘Hello, what’s your name’. Als ik de mijne uitspreek zie je ze je echt aankijken van WAT zei je?? En zaterdag... was echt mijn favoriete dag: GAMEDAY!! We kwamen aan en alle kids kwamen al op ons afgerend helemaal excited. Het duurde even voordat ze de spelletjes snapten, maar eenmaal aan de slag waren ze lang zoet met hetzelfde spel. En zoveel energie.. Ik ging met een lach op mijn gezicht om 14.00 terug naar Siem Reap.

Bijzonder was wel dat ik op dinsdag met een van de leraren ben meegeweest om eten rond te brengen aan de armste families. Dit wordt 2 x per week gedaan en 1x per week gaat hij naar een familie ver weg. Op de scooter reden we rond het dorp en ik dacht dat ik alles toch wel had gezien, maar opeens kom je dan bij nog armere gezinnen, met nog kleinere (verwaarloosde) huizen, viezere kinderen met viezere kleding en sommige met zwarte tanden terecht. Een oma die niet meer kan werken die voor haar 3 kleinzonen zorgt (pa+ma dood). Een moeder met4 kinderen waarvan de man weg is en die af en toe kan werken bij een boer, maar verder ook niet. Een vader met 3 kinderen met een kromme rug, die dus niet kan werken. Jaa, dat was eigenlijk best wel even schrikken om te zien. En dan vooral de ogen van de kinderen. Je ziet ze gewoon kijken naar die zak met eten en ze kunnen niet wachten totdat ze het overhandigd krijgen.. Ja, dat was eigenlijk wel even heftig om te zien/ mee te maken.

De Cambodjanen heb nog niet eens zo heel lang geleden een bizar erge burgeroorlog meegemaakt.
Van 1975-1978 heersten de communistische Khmer Rouge het land. Doel was een land met zuivere Cambodjanen (dat waren de rijstboeren) die niet beinvloed waren door het materialische westen. Alle intellectie die voor een opstand konden zorgen werd uitgeroeid. Zo werd je gezien als slim als je een bril droeg, of naar school was geweest. Van deze oorlog is nog veel te merken in het land. Het is gewoon arm en de mensen denken in korte termijn.. Voorbeeld: voorheen werd eten 1x per week voedsel gebracht, alleen bleek dat aan het einde van de week al het voedsel op was en de mensen 2 dagen honger hadden. Als je 3 maanden lang 1x per week voedsel krijgt, ga je op een gegeven moment bedenken dat je het wat beter moet verdelen (zouden wij doen iig), zodat je in het weekend ook wat te eten hebt. Maar dat werd niet gedaan. Vandaar nu dus 2x per week.

Voor diegene die een idee willen krijgen in wat voor een soort land ik nu leef, lees ‘First they killed my father van Loung Ung’. Het is geschreven door een vrouw die als 5 jarig meisje de oorlog in gaat.. Je hebt het in een paar dagen uit, gegarandeerd..

Toen ik met deze blog begon 2 maanden geleden had ik mezelf beloofd zo kort en compact mogelijk te schrijven over wat ik meemaakte. Echter maakt dit alles hier zoveel indruk op mij dat ik er echt even helemaal van ondersteboven ben als ik het vertel tegen onder andere mijn ouders.Het is toch eigenlijk niet niets.. Gelukkig gaan we in de weekenden terug naar Siem Reap en dat is wel een verademing. Even lekker douchen en niet wassen in emmer die je eerst bij de pomp hebt moeten vullen om vervolgens met een kom koud water over je heen te scheppen. Even weer je eigen plekje met een eigen kamer.. Wat een luxe is dat dan. Op zondag was het dus zeker bijkomen van de week om maandagochtend weer klaar te staan...

Deze week is een korte week vanwege nog meer feestdagen, maar daarover later meer!!!